کربلا یعنی پرنده تر شدن          زیر باران حوادث تر شدن     

هم صدا با زینب و عباس ها      با حسین و اکبر و  اصغر شدن

صدای محرم از کوچه های تب دار تاریخ به گوش می رسد، مُسلِم اوّل شَهِ مردان علی، عشق را سرمایه ی ایمان علی در کوچه های بی مقدار کوفه بدنبال دوست می گردد! اما این کوچه ها و آدم های پیچ در پیچش در ظلمت و افسونگری شب های خیانت، خنجرهای آخته را از پشت کشیدند تا نبض زمان از بی حرمتی و حیوان صفتی پیمان شکنان بایستد و مسلم همچون کبوتری آزاد بر فراز دارالاماره به پرواز درآید تا به مولایش علی بپیوندد.
حالا دیگر حسین(ع) می داند که کوفه پناهگاهی جز برای خیانت پیشه گان نیست. حالا حسین به غربت جدش در بیابان های مکه و دردهای زهرا و به غربت علی در بیابان های خموش مدینه و جگرهای سوخته ی حسن فکر می کند.
این رادمرد خاندان عصمت و طهارت بار یک مسئولیت خطیر الهی را به دوش می کشد تا در آغاز ماه قمری صحنه ساز دفتر بی بدیل تاریخ شود.
اکنون حسین(ع) با همه هستی اش به مقابله با نیستی می رود. حسین می داند که انتهای این راه کجاست اما می خواهد که زمین شاهد باشد و آسمان هم گواهی دهد که او برای اتمام ماموریت بزرگ خود ذره ای کم نگذاشت.
حسین در آن شب حادثه با همه اتمام حجت کرد تا سِره از ناسره مشخص شود و با فرشته صفتان به جنگ دیوهای خون آشام برود.
فرزند علی(ع) خوشحال است که با طلاها به میدان می رود.
و عاشورا نزدیک شد. یک طرف حق است و یک طرف باطل، یک طرف علم است و یک طرف جهل، یک طرف بهشتیان، یک طرف جهنمیان، یک طرف حَرمله است و یک طرف علی اصغر، یک طرف حکیم سندسی، یک طرف ابوالفضل، یک طرف مرّه، یک طرف علی اکبر، یک طرف امید است و یک طرف یأس، یک طرف یقین است و یک طرف تردید، یک طرف حسین است و یک طرف یزید.
... ظهر است. حسین به قبله ایستاد تا آخرین نمازش را به جای آورد. باران تیرهای در کمند هم او را از مناجات با معشوقش منصرف نکرد. حسین بهترین نمازش را خواند.
... دشمن دیگر تاب ندارد. حالا حسین تنهاست. نمی دانم او در آن هنگام که نزدیک به 60 بهار از عمرش می گذرد چگونه سرها و بدن های بهترین عزیزان و یارانش را می بیند و صبوری می کند. ای کاش می توانستیم وسعت صبر حسین را اندازه بگیریم!
... سرها به نیزه ها می روند. اسب ها بر بدن ها می تازند، انگشترها با انگشت به غارت می روند و گوشواره ها با گوش. خیمه ها به آتش کشیده می شوند و آل پیامبر به اسارت می روند.
شهر به شهر و میدان به میدان، سنگ ها بر بدن های معصوم ترین انسان ها فرود می آید. زینب تمام دردهای عالم را در خود فرو ریخته تا به عهدی که با حسین بسته پایبند باشد. زينب(س) در این زمان، 54 ساله است، كمتر بانويي در چنين شرايطي مي‌تواند به سفري پر مشقت برود و از عطشناکی و ضجه های کودکان تا بريدن سرهاي عزيزانش را ببیند و از اسارات تا خطابه در دستگاه فاسقان را تاب بیاورد و با سربلندي بگوید که جز زيبايي ندیده است!
... بالاخره آفتاب حقیقت از پشت ابرهای تیره بیرون آمد. زینب(س) آن گوهر بی همتای علی(ع) و فاطمه(س)، آن پیام رسان حقیقت کربلا، یزید را در جمع بوزینه ها و گرگ های انسان نما خوار و خفیف کرد تا نشان دهد که "زینب" زینت پدر، تربیت یافته دامانی است که ذره ای از گفتن حق هراسی به خود راه نمی دهد.
او سربلند ميداني بود كه دستگاه اموي مي‌خواست همه چيز را به نفع خود تمام كند. خطابه‌هاي توفاني زينب در دستگاه اموي و در جمع مردم، اساس خلافت شوم یزیدیان را به سراشيبي سقوط كشاند و آنها نه با يك زنِ به ظاهر سالخورده و شكست خورده كه گويا بار دیگر با حيدر و صفدر تاريخ روبه‌رو شدند. به راستی "کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود."
حالا 1373 سال از آن عاشورای حسینی می گذرد اما هنوز رنگ کهنگی به خود نگرفته است زیرا عشق حسین نقش جاویدان همه ی قلب هاست.حسین(ع) قلب محرم است و محرم همه ی تاریخ و تاریخ با حسین عجین شده است.
حالا محرم 1391 پر رنگ تر از هر سال می آید. این بار سِنج ها، علم ها، نی ها، طبل ها، پرچم ها، زنجیرها و سر بندها با صدای مدح و سینه زنی در هم آمیخته می شوند تا دیوارهای تحریم دین و آیین را بشکنند.
... بیایید دعا کنیم حسین زمان خود را بشناسیم تا به یزید زمان دست دوستی ندهیم! یا لااقل دعا کنیم فهممان به اندازه" حر بن یزید ریاحی‌" باشد!

 قال رسول الله(ص):
"ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة."
به راستی که حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.